Na gruncie prawa cywilnego jest to proste…

Zgodnie z art. 356 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli wierzytelność pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała bez wiedzy dłużnika. Tym samym można zapłacić cudzy dług pieniężny, zaś wierzyciel musi to zaakceptować, ponieważ jego uzasadniony interes nie zostanie naruszony. Skutkiem odmowy będzie popadnięcie w zwłokę wobec dłużnika, co rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą z art. 486 § 1 Kodeksu cywilnego. Zasygnalizuję tylko, że dłużnik może w niektórych sytuacjach zgłosić sprzeciw, zaś kwestię roszczenia regresowego osoby trzeciej należy ocenić na podstawie treści stosunku prawnego łączącego ją z dłużnikiem.

Prawo podatkowe również w tym przypadku zachowuje autonomię…

Podatek jest świadczeniem pieniężnym, jednak co do zasady powinien go zapłacić podatnik, przy czym w art. 62b Ordynacji podatkowej przewidziano wyjątki w odniesieniu do:
1) małżonka podatnika, jego zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwa, ojczyma i macochy,
2) aktualnego właściciela przedmiotu hipoteki przymusowej lub zastawu skarbowego, jeżeli podatek zabezpieczony jest hipoteką przymusową lub zastawem skarbowym,
3) innego podmiotu, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1.000 zł.

Wymienione podmioty mogą uiścić podatek gotówką w kasie urzędu skarbowego, jednak skorzystanie z przelewu bankowego może okazać się czynnością bezskuteczną, która nie spowoduje wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Wynika to z art. 60 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym za termin dokonania zapłaty podatku w obrocie bezgotówkowym uważa się dzień obciążenia rachunku podatnika, nie zaś innego podmiotu. Dlatego podobnie jak przy darowiźnie pieniężnej, w celu uniknięcia sporu z urzędem skarbowym należy dokonać przelewu z konta zobowiązanego (w tym przypadku podatnika). Osoba wspierająca może wcześniej zasilić jego rachunek swoimi środkami.

Stan prawny: 03.05.2023r.